Rozdział pierwszy.

Biorąc tą sprawę nie spodziewałam się tylu komplikacji. Chociaż powinnam była, bo przecież nikt wcześniej nie chciał się jej dobrowolnie podjąć. Oczywiście nie bez powodu.

Nikomu nie chciało się rozgryzać i niszczyć tak zwięzłej i dobrze ukrytej demonicznej komórki, a Ci, którzy się na to odważyli rezygnowali po kilku miesiącach. Jeśli mam być szczera, to też trzymałabym się od tego z daleka gdybym dysponowała sumą odpowiednią na przeżycie kolejnego miesiąca, a niestety nie dysponowałam. Bractwo miało mi przelać na konto wszystkie oszczędności dopiero za kilka tygodni, więc byłam prawie bez grosza, a rachunki za mieszkanie, samochód i jedzenie nie opłacały się z powietrza. Sami więc rozumiecie, że kilka dodatkowych zer na koncie było niezwykle kuszącą propozycją.

Zerknęłam znacząco na Becka Chandlera – tymczasowego partnera z Wydziału Informacji, który ku mojemu nieszczęściu zgłosił się na ochotnika (co w jego przypadku oznaczało pociągnięcie za sznurki żeby dostać przydział dokładnie tam, gdzie chciał) żeby mi pomóc – i sięgnęłam po szmatkę leżącą na stoliku obok.

Ściskałam ją przez chwilę w dłoni, obserwując jak Beck daje znak praktykantowi w kominiarce i czarnym, roboczym kombinezonie, a potem oboje opuszczają coeliumowe* łańcuchy, przytrzymujące budzącego się, półnagiego demona.

Nie był w najlepszym, ale i nie w najgorszym stanie, co oczywiście miałam zamiar zmienić jeśli chciałam wyciągnąć z niego jakieś użyteczne informacje.

Jego klatka piersiowa poprzecinana była czerwonymi, nabrzmiałymi pręgami oraz paskudnymi rozcięciami, w których nadal tkwiły maleńkie odłamki poświęconego coelium, i w które wdało się już zakażenie. Jego plecy wyglądały podobnie, tak samo ramiona, które opadły bezwładnie, kiedy tylko Beck i jego asystent ułożyli brudne i poranione ciało demona na niskiej, przechylonej fabrycznie ławie, a następnie sprawnie przymocowali łańcuchy do ziemi. Jego głowa znajdowała się w tej sytuacji nieco niżej niż tułów.

Podeszłam bliżej, nie spuszczając wzroku z wściekłych, czarnych oczu potwora, ignorując nienawistne, pogardliwe spojrzenie jakim mnie obrzucił oraz mrowienie na dłoniach i ramionach. Jasne kosmyki włosów lepiły się do jego spoconego czoła i chociaż przysłaniały wyraz jego twarzy to nie miałam wątpliwości co do tego, że demon – gdyby tylko miał okazję i gdyby tylko starczyło mu sił – rzuciłby się do mojego gardła i rozszarpał je jednym, gwałtownym ruchem. Już nie raz tego próbował i zaczynało mnie to porządnie irytować.

Zaczekałam aż Beck przymocuje specjalnymi pasami nogi potwora, by ten przypadkiem nie ześlizgnął się z blatu, a kiedy dał mi znak stanęłam za ławą, patrząc na bestię z góry i rozciągnęłam szmatkę między obiema dłońmi. Czarne, dzikie ślepia śledziły uważnie każdy mój ruch co nie było łatwe zważywszy na to, że znajdowałam się za jego głową.

- Postawmy sprawę jasno, Hebtel. Jestem jednym z najgorszych koszmarów, które mogły ci się przytrafić. Nie będę twoją przyjaciółką i nie mam zamiaru ci pomagać – oznajmiłam, a demon najpierw wykrzywił spierzchnięte usta, a następnie obrócił głowę i splunął na moje buty.

Westchnęłam ciężko i przymknęłam na moment oczy. Policzyłam w myślach do trzech i nie zastanawiając się nad tym dłużej, kucnęłam nad Hebtelem i wymierzyłam mu prosty cios w opuchniętą szczękę. Zacisnął zęby, kiedy jego głowa opadała na bok, ale nie pisnął ani słowa. Bardzo dobrze.

Wytarłam buty ścierką i dyskretnie wymasowałam obolałą dłoń.

- Jedyną osobą, która może ci pomóc, jesteś ty sam, rozumiesz? Kiedy kłamiesz, cierpisz. Kiedy udzielasz złych odpowiedzi – cierpisz. Lepiej żebyś szybko przyswoił sobie tą zasadę – ostrzegłam i uniosłam kącik ust w kpiącym uśmiechu. Mało która z tych bestii brała sobie do serca te słowa już za pierwszym razem. – Potrzebujesz czegoś? Jedzenia? Picia? Może chciałbyś skorzystać z łazienki? – zapytałam i teatralnie pociągnęłam nosem, krzywiąc się gwałtownie, kiedy dotarł do mnie smród niemytego, więzionego przez pięć dni cielska.

- O tak, łazienka zdecydowanie by ci się przydała co? - zaśmiałam się pod nosem, a demon posłał mi kolejne nienawistne spojrzenie.

- Zaczynamy?

Spojrzałam na Becka, który mierzył mnie uważnym, pytającym wzrokiem. Musiałam zadrzeć głowę, żeby spojrzeć mu w twarz, co nie podobało mi się ani trochę. Skinęłam krótko, a Chandler odpowiedział mi uśmiechem zdecydowanie zbyt entuzjastycznym jak na kogoś, kto podobno – jeśli wierzyć plotkom - nie chciał dłużej brudzić rąk w tej robocie.